این نامه ، از مجموعه نامه های شهید به دوستانش میباشد ، که بعدها این نامه ها یکجا تایپ شده و در مجموعه‌ای به نام «کلام طیب» ارائه گردید و همچنین برای هر نامه نیز نام زیبایی مشخص گردید.
در واقع ، کلام طیب ، مجموعه ای از نامه های شهید پورموسوی به دوستانش میباشد ، که دربرگیرنده مضامین والای اخلاقی و عرفانی است که گاه در پاسخ به پرسش و یا پاسخ به نامه ی دوستانش و گاه به جهت احوالپرسی از آنها نگارش نموده است، که به مرور در سایت زلال ارائه میگردند؛
درکِ استیلایِ مولای
بسم الله الرحمن الرحيم
الحمدلله رب العالمين وصلی الله علی محمد و آله الطاهرين
حمد و سپاس مر خدايي است که لطف و عنايتش را شاملِ حال ما کرد و بر طريقِ حق، هدايتمان نمود و سپاس خداوندِ متعال را که بر اين طريق، ثابت قدممان ساخت و نگذاشت که پايمان بلغزد وگرنه يعنی سقوط و نابودی و فنا .
و درود بيکران و بی منتها بر ختمی مرتبت محمّد بن عبدالله (ص) که راهِ هدايت و سعادت را به ما نشان داد و راهنمایِ ما بود در اين صراط .
هر چيزی را اولی هست و آخری و اين چيزی است غير انکار شدنی ، لذا زندگیِ آدمی هم اولی دارد و روزِ آخری، پس چه بهتر که ببيند در طولِ اين زندگی، چه چيزی ارزنده تر است و آدمی دنبالِ آن را بگيرد. در طولِ مسيرِ زندگی، خيلی نقطه هایِ عطفی هستند که در سرنوشتِ آدمی، تأثير بسزا دارند، بدين جهت، انسان بايد توجه و تأملِ بيشتری بنمايد، لحظاتِ بسيار مهمی وجود دارد که آدمی تنها در چنين مواقعی بخود می آيد و مسيرِ اصلی را می بيند و حقيقتِ امر را. در چنين اوقاتی آدمی بخود فرو می رود ، حقيقتِ اصلیِ خويش را می بيند و درک می کند که چه موجودِ عجيبی است ولی يک لحظه غفلت و فراموشی، دگر بار آدمی را از خودِ اصلی دور می سازد و فراموش می کند که چه کسی است در آن تنگنایِ سختی ها و گرفتاری ها، احساس می کند که چه موجودِ کوچکی است در برابرِ آن عظمتِ لامتناهی و وقتی که رفعِ مشکل شد و سختی،چهره اش را از آدمی برگرداند، ديگر فراموش می کند که بنده است و خالقِ قهّاری دارد و به خويش مغرور می گردد.
” و چه زيباست که آدمی در تمامِ حالات، چه خوشی چه ناراحتی چه عزّت و چه ذلت، چه بزرگی و چه کوچکی، احساس کند که مولايي دارد “. اگر عزيز است خدا آن را به او عنايت فرموده ، اگر ذليل است خود مرتکبِ عملِ ناشايستی گشته است و کفارۀ سيئۀ خويش را بر دوش می کشد و اگر بزرگ است به اين خاطر است که با خالقِ اصلی، پيوند خورده و اگر کوچک است به اين علت است که از او بريده است.
پس چه زيباست قبل از اينکه بحساب آدمی برسند، خود، خود را بررسی کند و محاکمه، که هيچکس بهتر از خودِ آدمی، نمی تواند خود را وارسی کند و چه خوب گفته است مولای متقيان حضرت علی عليه السلام که : ” اللَّهُمَّ إِنَّكَ أَعْلَمُ بِي مِنْ نَفْسِي وَ أَنَا أَعْلَمُ بِنَفْسِي مِنْهُمْ ” خدايا تو مرا بهتر از خودم می شناسی و من هم خود را بهتر از ديگران می شناسم[1] “
و چه گويا گفته است خداوند مَنّان در کتابِ بحقش که: ” اقْرَأْ كِتابَكَ كَفى بِنَفْسِكَ الْيَوْمَ عَلَيْكَ حَسيباً [2] “
انشاءالله که خداوندِ متعال، همه ی ما را به راهِ راست هدايت فرمايد، بر اين طريق، ثابت قدممان بدارد و انشاءالله خداوندِ متعال، خدمتگذاریِ به دين و پيامبرش را به ما عطا فرمايد.
سيد رضا پورموسوی
7 / 12 / 1364
[1] – ترجمه نهج البلاغه فیض الاسلام ، کلمات قصار 96
[2] – كتابت را بخوان، كافى است كه امروز، خود حسابگر خويش باشى (سوره السراء 14)
